برای اسطوره زندگیم پدرم(با کمی تاخیر)

پدر!

ای نستوه بی پایان! ای اسطوره ی ایمانی من! تمنّای همه حیرانی من، سرد و خاموشم اگر یادت نباشد همره تاریکی ِ تنهایی ِ دردم. تو ای روشن! و ای لبریز پروانه! پُر از احساس آبشار! ای بلند ایستاده بر اوج خضوعم! دوستت دارم . چنان که شاپرک از شوق آن پرواز می خواهد، پرستو بویی از جنس بهار می تابد و هر لحظه از این شکوه ، آفرینش در تبش بیمار می گردد.

پدر!

در آغوش مهرم آرمیدی، آن چنان که هیچ دستی و خیالی را به آن دسترسی نیست.

منم، همان کوچک دختر ناز پرورده ات که اینک به یُمن قدسی ِ نامت غزلخوانم اگر چه روزگاران مرا در گذر ِ عمر، پیرتر کرده. منم، آن آرزومند چشمانت ، گدای ِ هر شب ِ قلبت، منم که از شوق هوایت مست می گردم، به پاس بودنت در عالم، هست می گردم، پر از ریحان و شب بو و شمعدانی می شوم، این نرگسی های دلم با رقص می چرخند و این لب های ترکیده ی غم را به نازی بوسه می بخشند.

پدر!

ای جاودان مفهوم! ای بزرگ عاشق! منم بی تاب از فکر و خیال دوری ات؛ منم بی فریاد و بی حسّ از خشم و غم و پریشانی ات.

منم، که گر نباشد دعای مست ِ نیمه شب هایت، به یک آن می میرم. منم ، که گر نباشد رحمت قلبت به سردی رَخت می گیرم از این عالم.

منم که گر نبوسی گونه ام را هلاک و نیست می گردم.

منم که گر نباری، باریدنم به خشکی می کشاند شوری ِ احساس فهمم را. بیا برگیر اشک های سردم را و گرما بخش تپش های ِ نیازم را.

پدر! با دلم باش و خدایی کن...